Αυτό το κείμενο εξερευνά το ζήτημα της θνητότητας μέσα από έναν διάλογο της σειράς Six Feet Under και την υπαρξιακή ψυχοθεραπεία του Irvin Yalom. Αναλύεται πώς η επίγνωση του θανάτου μπορεί να δώσει βάθος και νόημα στη ζωή, αντί να την παραλύει. Παράλληλα, παρουσιάζεται η ψυχοδυναμική οπτική, όπου ο θάνατος βιώνεται συχνά ως εσωτερική φαντασίωση απώλειας, εγκατάλειψης ή διάλυσης. Το άρθρο καταλήγει με την έννοια του «κυματισμού» (rippling): πώς μικρές πράξεις φροντίδας και παρουσίας συνεχίζουν να ζουν στους άλλους, ακόμα και μετά τον θάνατό μας.

Μια βαθιά ματιά στις εμπειρίες ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων που ζουν με σκλήρυνση κατά πλάκας, μέσα από φωτογραφίες και προσωπικές αφηγήσεις. Πώς η ασθένεια και η ταυτότητα συναντιούνται σε ένα σύστημα που συχνά αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την πολυπλοκότητα της εμπειρίας. Ένα κείμενο για την αόρατη καθημερινότητα, τη σιωπηλή ανθεκτικότητα και την ανάγκη να ακούμε φωνές που δεν χωρούν εύκολα σε κατηγορίες.

Οτιδήποτε το οποίο ειπώνεται και είναι αντίθετο στην ανθρώπινη υπόσταση, και στην ικανότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων να δώσουν και να πάρουν υγιή αγάπη είναι βαθιά αντιεπιστημονικό και ψυχικά κακοποιητικό για τα άτομα αυτά. Ξεκίνησα με τα αρνητικά κομμάτια της κοινωνίας αλλά θα κλείσω με τα σημάδια αλλαγής που φαίνονται. Υπάρχει μια στροφή της κοινωνίας προς την αποδοχή αφού η πλειοψηφία της νέας γενιάς (οι gen z) στηρίζουν τα ίσα δικαιώματα και αυτό με γεμίζει ελπίδα.